Esta pasada fin de semana tocou viaxar a Ponferrada para disfrutar da 101 Peregrinos. Cóntanos a experiencia o 73º clasificado na súa categoría: o bicioso Pablo De Diego. Gracias e parabéns, Pablo!
CRÓNICA DA RUTA 101 PEREGRINOS 2017
Esta vez non nos pasou como o ano
pasado, que quedamos sen praza para os 101 Peregrinos. O día que abriron
o prazo, ás 00:20 horas, xa estabamos apuntados os catro biciosos de
Oza-Cesuras BTT, Alex, Suso, Rubén e máis eu.
Venres 28: chegamos a Ponferrada, e
cando estamos aparcando para recoller os dorsais, encontramos aos compañeiros do Club
Montaevai o Pino, cos que intercambiamos saúdos e desexos de sorte
na ruta.
Chegamos ao Hotel “Conde de Lemos”
e xusto diante vemos que hai un palco da música, Ponferrada en
festas! Moito non imos durmir.
Avituallamos abundantemente no
restaurante Ancla, hai moito bicioso por aquí, e moitos falan
galego.
O sábado, 29 de abril de 2017, esperábanos a esixente ruta 101 Peregrinos, de 102 km e 3721 m de subida acumulada
polos camiños do Bierzo, cun recorrido que pasa polos concellos de
Priaranza del Bierzo, Borrenes, Carucedo e Puente de Domingo Flórez.
Esta "andaina" transcorre en gran parte
polo “Camiño de Santiago de Inverno”. Este camiño usábase en inverno
porque o tramo do Bierzo do Camiño Francés, cando chovía moito, obrigaba
aos peregrinos a atravesar ríos con moita auga e malas pontes.
Coas máquinas engrasadas e os dorsais
no noso poder diriximonos á liña de saída, facéndonos un oco entre a masa
ciclista. A saída está prevista para as 8.30 e
está organizada por caixóns para evitar embotellamentos xa que
estamos 2100 ciclistas con ansias de monte.
A esta hora vai frío, non ameaza con
chover pero está claro que ao correr o día pasaremos calor.
O obxectivo noso (polo menos o dos
veteranos) é disfrutar da ruta “a contos e risas” comer nos avituallamentos o
que se tercie, (disque hai xabarín) e acabala con dignidade a ritmo “motor
diésel”.
8:30, alá vamos coa música de fondo
de Axel Rose a todo volumen, con nervios e ilusión polo primeiro tramo urbano
neutralizado, e con ganas de meternos no monte.
Empezamos coas subidas e baixadas que
se suceden, os camiños están moi secos e poeirentos, e levántanse
nubes que obrigan a baixar case a cegas por algúns tramos. Atravesamos impresionantes soutos de castiñeiros e campos de viñas castigadas pola xeada.
Chegamos ao pueblo de Toral de Merayo,
pasamos Santalla del Bierzo, Borrenes e a zona de Carucedo, seguimos subindo e
baixando hasta que chegamos a Las Médulas no kilómetro 32,
disfrutando dunha paisaxe impresionante mentres damos pedal e
comentamos as xogadas.
Os avituallamentos son abundantes (un
cada 8 Km) e son atendidos por moitos voluntarios, colaboradores, e
polo Exército, que dispón de grandes tendas de campaña e vehiculos de
apoio.
Sirven auga, bebidas isotónicas, e
canto máis nos achegamos ao final da ruta empeza a haber chourizo,
patacas con xabarin, ovos cocidos, etc.
Entramos na vila de Puente de Domingo
Flórez, (km.43) e iniciamos a subida a San Pedro de Trones, subida
nada “jraciosa”, na que imos silbando “verano azul”.
Chegamos a Yeres, aldea na que hai un
punto de control que anuncia automáticamente o dorsal do corredor e
nalgúns casos fai comentarios chistosos. “Dorsal 51 ,el rey de la
101”, “805 por el c. te la hinco” etc. Aquí nos comenta un
paisano que nos queda un “repechín”, referíase ao cortalumes
vertical de Yeres, zona de obrigado “bike pushing”.
A ascensión ao Campo da Braña (km 58)
é interminable e vense ao lonxe ringleiras de ciclistas como
formiguiñas alá nas montañas. Afrontamos a subida a ritmo “sin
prisa pero sen pausa”, agás Álex, que se despega do grupo e
afronta o resto da andaina en solitario.
Máis adiante un cartel dános a elixir
entre baixada “vruta” e “baixada normal”e sabendo como as
gastan por aquí, Suso, Rubén e mais eu escollemos “normal”. Alex contaríanos despois que era para
matarse, ou sexa baixada vruta, xa que el si baixou por aí "porque non vin a outra". Despois de pasar por Orellán, La Chana
e Villavieja baixamos ao Castelo de Cornatel onde nos anima un grupo
de “Templarios” vestidos con túnicas blancas.
Chegamos á vila de Villalibre de la
Jurisdicción, no kilómetro 74, que, según nos contan, é a vila das
tres mentiras: “ni es villa, ni es libre ni tiene jurisdicción”.
As rapazas do avituallamento bérrannos: “parar a tomar una
caña!!!!!” e os tres veteranos facémoslle caso e tomamos unha
estrella e unha tapa de xamón.
Os ultimos tramos bordean o río Sil,
unha voluntaria bérranos “los he visto más limpios” e chegamos
a ansiada meta os tres veteranos xuntos ás 18.30 horas despois de 10
horas de bici de montaña. Álex xa estaba duchado e nos recibe na
meta do Toralín.
Valeu a pena, para o ano repetimos.
Un saúdo, compañeiros!
